Fakt, że plastik można produkować z masy roślinnej, jest znany nie od dziś. Już sam Henry Ford czy Rudolf Diesel chcieli, aby ich silniki były napędzane olejem roślinnym. Po tym, jak w trakcie 2. Wojny Światowej zabroniono uprawy marihuany, resztki tych roślin przerobiono na biologiczny plastik. Ten, jak się okazało, wyróżniał się szczególną wytrzymałością.
Jeśli surowy olej nie jest zawarty w produkcie albo jego opakowaniu, to znaczy, że zużyto go do produkcji, transportu i na innych etapach. Fakt, że z oleju można wyprodukować plastik, to tylko jeden z jego aspektów. Ale można też wyprodukować plastik, który pochodzi prosto z pola, który o wiele szybciej będzie się rozkładał, jest całkowicie bezpieczny i dlatego niesie za sobą mniej ryzyka.
Duże niebezpieczeństwo wynika z plastiku, który pływa w morzach i oceanach i który do rozkładu potrzebuje kilkuset lat. Z jego dużych kawałków powstają małe, które przez łańcuch żywnościowy trafią do organizmów zwierząt i ludzi, powodując wiele zagrożeń dla ich zdrowia i życia.
Plastik biologiczny rozkłada się o wiele szybciej. Jest to przydatne wtedy, gdy tego plastiku już nie potrzebujemy. Jednak tak długo, jak jest w użytku, rozkład nie może nastąpić. Nie można więc wyprodukować plastikowego kompostownika z takiego plastiku i w jakikolwiek sposób uchronić go przed wilgocią. Sama wilgoć występująca sporadycznie nie jest groźna, ale jeśli dojdzie do tego ziemia, brud, błoto i razem z nimi wiele bioorganizmów, które zaczną oddziaływać na bioplastik, to zostanie on rozłożony.
Niektóre przedmioty można więc wyprodukować z takiego materiału, inne musiały by zostać dodatkowo zakonserwowane przed przedwczesnym rozłożeniem, co jednak nie jest łatwe i ekonomicznie nie do wykonania.
